Męskim okiem, czyli jak przegrałem życie i zostałem pomocnikiem „blogiera” na pół etatu.

1. Tekst ma charakter satyryczny – taka wskazówka na początku, jak prompter z napisem „śmiać się” podczas sitcomów na żywo.
2. Piszę to ja, Misio, bo przegrałem zakład… (jak zwykle – i już wiecie czemu mam zakaz gry w totka…)

Jeśli to czytasz, zapewne jest już dla Ciebie za późno. W wyszukiwarce wpisujesz frazy „życie z blogerką”, „moja kobieta jest blogerką”,
„ona bloguje”, „jak nie umrzeć z głodu przed zrobieniem zdjęcia jedzenia w restauracji”, „czy zimna kawa po sesji zdjęciowej szkodzi?”.
To znak, że twoja kobieta jest blogerem, influencerem lub youtuberem.
Jeśli jeszcze jednak nie zrobiłeś tego błędu i nie zostałeś „dobrowolnie” zatrudniony na pół etatu jako pomoc blogerska, czytaj uważanie.

Ku przestrodze…

Zaczęło się niewinnie, zupełnie normalnie. Nikt o zdrowych zmysłach nie podejrzewał katastrofy.

„Jeśli natarcie idzie zgodnie z planem, to znaczy, że wchodzisz w zasadzkę”.*

Tak właśnie było…

„Kochanie, czy możesz mi pomóc?” – ile ja bym dał, żeby w tamtym momencie oschle powiedzieć, NIE, odwrócić się na pięcie i ostentacyjnie wyjąć piwo z lodówki. Ale nie… „a w czym, pysiaczku?” – pamiętam, jak przez mgłę, jakby te słowa wyrwały się z moich ust mimowolnie, wypowiedziane przez kogoś innego…
„Potrzebuję drobnej pomocy, bo wiesz, sama sobie nie poradzę i przyda mi się męska pomoc :*”
– Ależ to było poniżej pasa… kobieta w opresji, potrzebny męski heros i buziaczek… ten cholerny buziaczek… zupełnie straciłem poczucie rzeczywistości! Bestia rozwiera paszczę, a ja, zamiast uciekać, walczyć, grzecznie idę w jej kierunku, posypując się po głowie i pod pachami przyprawami dla lepszych wrażeń smakowych… „No jasne, w czym Ci pomóc cudowna niewiasto?” – właśnie tym momencie
rozlega się chichot czarownicy. Za oknem robi się ciemno. Tylko pioruny rozjaśniają ponure niebo i wnętrze tego,
co kiedyś było moją przystanią, oazą spokoju… domem…
„Muszę strzelić jedną foteczkę produktową, to potrwa tylko chwilkę!” – uciekaj, uciekaj, jeśli to słyszysz, jeszcze nie jest za późno!
Jeszcze możesz, wyjść na szowinistyczną świnię mówiąc, że robienie zdjęć kremikom, maseczkom i innym czopkom jest dla bab!
Jeszcze… jeszcze możesz… proszę… uciekaj!

„Sponio! Będzie git, w końcu to wspólnie spędzony czas!” – Nie było. Głupi Miś… GupIś… GuMiś?!
Ile czasu trwa zrobienie zdjęcia, którego wizję i pomysł „Wielki Blogier” pielęgnował w swojej rudej główce?
No ja myślałem, że jak już wiesz, co masz zrobić, to bierzesz aparat, ustawiasz statyw, cyk i po robocie. Na takiej samej zasadzie,
jak zrobić obiad. Skoro wiem, co mam zrobić, idę do sklepu, następnie, co garnkowe do garnka, co do smażenia to na patelnię,
pokroić pomidorki, cebulkę i na szczycie „sałatki” zrobić serduszko z ziół prowansalskich (taki life-hack dla facetów, jak zapomnisz kupić ziółek, to strzel gdzieś na żarciu wzorek, jakby co, to mówisz, że dizajnerski sposób przygotowania miał być, a nie że suszu zabrakło… i git).
Nie… to nie jest takie kurła proste… nie zdjęcie. Albo nie zdjęcie na bloga. Albo nie zdjęcie na bloga wielkiej wampirz…blogerzycy!
Bo najpierw to trzeba znaleźć światło… i nie wystarczy ot tak, postawić tam lampę na statywie, wyglądająca — nomen omen — jak podświetlona deska klozetowa (LED-deska do WC – pomysł na biznes idealny?!)… Nie

Najpierw trzeba ogarnąć, czy światło za oknem jest ok, nie za ciepłe, nie za zimne (no to wsadź łokieć za okno i sprawdź!), a jak za ciepłe to zasłonić okno, a jak za zimne to nie zasłaniać, albo zasłaniać, ale w połowie, albo innym kolorem… i latam z jakimś prześcieradłem po drabinach, tu zasłaniam, tu odsłaniam, cuduję… „jednak bez zasłonki, misiu, bo słonko już zachodzi” – no nie dziwne, skoro 45 minut „regulowałem” zasłony, żaluzje itp… W październiku… po 18:00…
Dobra, światło jest za oknem. Lampa stoi na statywie, aparat na statywie i cyk… Heheh… NIE!
Bo lampka klozetowa odbija się od powierzchni pudełeczka kremu do… twarzy. „Więc trzeba przestawić lampkę, ale nie tak, że na statywie. Nie. Oj wejdź na krzesełko, poświeć z prawej, albo z lewej – JAK NIE MASZ RÓWNOWAGI to wystaw lewą nogę nad aparatem i odegnij pod kątem 90*, powinno pomóc – no jak świecisz! SERIO?! Nie możesz 15 sekund (*jak dla mnie minut, ale co ja wiem…) w bezruchu??!!”. Statyw-manekin ustawiany jest ręcznie do osiągnięcia celu. Ręce cierpną, strach się ruszyć, pot ścieka z czoła… byle nie trafić kroplą w „oko” aparatu, bo czyszczenie zajmie wieki, a ty będziesz stał tak za karę, aż blogier wyczyści…
No dobra, to już robię za doświetlenie, ale coś mnie nie gra. Bo w sumie to świecę tylko na pusty blat… o nie… Ustawianie całego setu! Ale ona przecież wie, przecież ma wizję, ona… ona na 100% zrobi to w maks. Drugim podejściu!
Nie mylę się. Po 45 zdjęciach różnych konfiguracji w pierwszej pozycji „doświetleniowej”, w drugim podejściu i drugiej pozycji „doświetleniowej”, jakichś 30 kolejnych fotografiach 10 konfiguracji, udaje się zrobić zdjęcie.
Wycieńczony, wygięty w chińskie osiem, z lampą klozetową w jednym ręku, blendą w zębach i przeciwwagą w drugiej dłoni, mogę zejść z krzesła. Jeszcze tylko pochować cały zdjęciowy burdel i jestem wolny. I mogę porobić coś swojego… ale szybki kontrol na zegarek – 22:30… no to sobie pooglądałem mecz, pograłem na komputerku, poczytałem książkę. Czas pod prysznic i spać, bo jutro znowu do roboty…

„Dziękuję Misiu, bez Ciebie by tak ładnie nie wyszło! :* ”

– Warto było… 😉

Misio